Toen ik nog achttien was, had ik een fantasie dat er in mijn (analoge) camera, door de fabrikant een chip was gezet die volgde wat voor foto's ik nam. Ook had ik een idee om, als dat mogelijk was, een oog er aan op te geven, en er een camera (mits op mijn hersens aangesloten) in dat gat te plaatsen. Wat er achter zit is mijn frustratie van de verlegenheid die ontstaat bij het zien van een camera. Nu heb ik een "kleine" telefoon die ik altijd bij me heb en snel tevoorschijn te halen is. Toch is er nog de wetenschap dat er een camera aanwezig is. Mensen zijn er aan gewend, vinden het soms leuk en er zijn legio voorbeelden te bestuderen van documentairemakers die alleen van achter de camera mensen filmen. Een goed onderwerp is dan wel belangrijk, hoewel de reality soaps ook goed bekeken worden. Het heeft niet veel met de werkelijkheid te maken, een moment is een beleving van iemand vanuit de plek waar hij staat, oogpunt, gezichtspunt. De gezichtsuitdrukking is waar het mij om draait. ik probeer al jaren portretten te maken van mensen waar hun persoonlijkheid in uitstraalt toch zie je dat ze bewust zijn van het feit dat er een camera is. Ik heb een foto waarin ik zelf weerspiegeld word in de bril van de persoon. Ik ben niet professioneel bezig met fotografie, ik vind de ontwikkeling van tegenwoordig wel interessant. Ik houd me ook wel bezig met ontdekken van mogelijkheden om mijn foto's te publiceren. Wat ik mis is mijn geloof of het allemaal wat uitmaakt. Natuurlijk is het de laatste tien jaar heel snel gegaan en mijn profiel sites zijn met inhoud gestegen, ik ben daar nog maar een jaar mee bezig. Ik heb pas sinds 2004 leren omgaan met de computer. ik heb dit bericht ook geplaatst op: privacyproject wat mij heeft geinspireerd om over dit onderwerp te schrijven.